Այնպես, ինչպես հզոր պետություններն են ղեկավարում իրենց ազդեցության ոլորտում գտնվող թույլերին՝ այդ երկրներում գործ ունենալով միայն իրենց կողմից այս կամ այն կերպ նշանակված թույլ ղեկավարության ու էլիտայի մի մասի հետ, այնպես էլ իրենք՝ հզոր պետականությունները ևս կարող են մասնակիորեն գտնվել վերպետական կապիտալի հսկողության տակ։
Ո՞վ ինձ պիտի ստիպի, որ չերազեմ:
Ես ժողովուրդն եմ, ես մի հատիկն եմ ցորենի արտի մեջ ու ես պիտի երազեմ...
Արցախը իմն է, ես այնտեղ ապրել եմ երկու տարի, զենքով, որ իմ հետևում կանգնած արցախցի մանուկը խաղաղ ապրի, իմ արցախցի մանուկը:
1932-1933 թվականների թատերաշրջանում Արմեն Գուլակյանի բեմադրությամբ խաղացինք նաև «Մակբեթը»: Գլխավոր դերը հերթով կատարում էին Հրաչյա Ներսիսյանը և Մկրտիչ Ջանանը, Լեդի Մակբեթը Արուս Ոսկանյանն էր: Ես Մակդուֆի դերակատարն էի:
Հիշեք այն դասը, որ վերաբերում է սերմի աճմանը:
Այն նախ արմատներ է խրում դեպի վար, որպեսզի ամրանա ու կառչի հողին և, միաժամանակ, դեպի վեր է աճում, վերածվելու համար մի տունկի, որը իր ծաղիկը բացելով, զվարթեցնելու է աշխարհը:
Հայաստանը զրո դիմադրողականություն ունի։ Ամեն բան, որ կատարվում է մեր երկրում, ի վերջո, աղետ է դառնում գլխներիս։ ՈՒ հենց սրա համար է, որ ասում եմ՝ պետություն չկա։
Այսօր՝ մայիսի 26-ին, Հանրապետության հրապարակում կայացած բազմահազարանոց հանրահավաքում «Տավուշը՝ հանուն հայրենիքի» շարժման առաջնորդ Բագրատ Սրբազանն առաջադրվեց վարչապետի թեկնածու: Վերջինս հայտարարեց, որ դիմել է Վեհափառ հայրապետին՝ սառեցնելու իր 30-ամյա հոգևոր ծառայությունը...
«Մոտ 30 տարի մենք ենթարկվեցինք էթնիկ զտումների և օկուպացիայի, բայց թվում էր, թե մենք ենք ագրեսորը։ Եվ լրատվամիջոցների լուսաբանումների, ինչպես նաև, ինչպես արդեն նշեցի, քաղաքական դրդապատճառներով հաղորդագրությունների ու որոշումների արդյունքում մենք դարձանք միջազգային պատժամիջոցների օբյեկտ...